این روزها اظهارات پروفسور زین‌العابدین نوابی در نقد فرار مغزها از ایران موجی از مخالفت و اعتراض را در دانشجویان ایرانی به همراه داشته است. فراز مغزها یا همان مهاجرت نخبگان کشورموضوع جدیدی نبوده، ولی هیچ گاه راهکار درستی برای این معضل اجتماعی در نظر گرفته نشده است. دانشجویان نخبه و برتر دانشگاههای کشور که آینده ای در ایران برای خود متصور نمی شوند مجبور به رفتن به کشور دیگر و یا به عبارتی فرار مغزها می شوند. فرار مغزها در تمام رشته های دانشگاهی کشور دیده می شود تا جایی که دربرخی از رشته ها با کمبود متخصص روبرو هستیم. معضل اصلی جایی است که هیچ تمهید و راهکاری برای جلوگیری از فرار مغزها صورت نمی گیرد.
بر کسی پوشیده نیست که سرمایه‌های انسانی برای یک کشور تا چه اندازه اهمیت دارند و البته تربیت آن‌ها در محافل آکادمیک داخلی و رهسپار شدن آن‌ها برای خدمت به دیگر کشورها، چقدر می‌تواند دردناک باشد.
این روزها در گرماگرم چالش‌های معیشتی و اقتصادی‌ای که بر زندگی مردمان ایران زمین سایه افکنده است، موضوع فرار مغزها و مهاجرت نخبگان به طور جدی در کانون توجهات رسانه‌ها، فعالان سیاسی – اجتماعی و حتی مسئولان دولتی قرار گرفته است.
در وضعیت جدید به جرات می‌توان اظهار داشت که زنگ‌های هشدار در ارتباط با مهاجرت نخبگان و به مشکل خوردن کشور در نتیجه تاثیرات آن به صدا در آمده که حتی با وجود تامین بخشی از هزرینه های تحصیل دانشجویان در ایران همچنان تمایل جوانان تحصیل کرده ایرانی به مهاجرت رو به افزایش است.
همزمان با اوج گیری نگرانی ها از مهاجرت دانشجویان و نخبگان ایرانی، انتشار حرف‌های پروفسور زین‌العابدین نوابی، تحصیلکرده آمریکا و استاد دانشگاه تهران که از روند کوچ دانشجویان ایرانی به کشورهای دیگر انتقاد کرده در بین کاربران شبکه‌های اجتماعی خبرساز شده.
واکنش کاربران به اظهارات پروفسور زین‌العابدین نوابی در نقد مهاجرت دانشجویان ایرانی را بخوانید:
* میلاد، فعال توئیتری در این خصوص نوشت: ما که نفهمیدیم بالاخره اگه خوشمون نمیاد جمع کنیم بریم یا نمیتونیم همینطوری جمع کنیم بریم؟ چه گیری کردیم از دستِ سرک کشیدن به زندگی دیگران.
* کاربر دیگری به نام الناز هم در واکنش به این ویدئو گفت: حالا من کل آموزش عالی ایران نبودم و باری بر بودجه عمومی تحمیل نکردم. اما خواستم برگردم موانع زیادی جلوی ما گذاشتند و در همان وزارت علوم گفتند مگر دیوانه‌ای برگردی... بارها خواستم بدون چشمداشتی کمک کنم، مسئول مربوطه در ظاهر استقبال کرده اما در عمل امثال مرا تهدید جایگاهش دیده!
* میثم، فعال رسانه و دانشجوی خارج از کشور با کنایه به سخنان جناب پروفسور توئیت زد: اگه تحصیل رایگانه 2تا6 سال طرح چیه؟. ممنوع‌الخروج کردن و آزاد کردن مدرک چیه؟. سربازی چیه؟ کشیک در طی تحصیل چیه؟ جناب استاد.
* مریم هم در اعتراض به نظر جنجالی این استاد دانشگاه تهران نوشت: دوباره نشستم با دقت گوش دادم. لحظه لحظه‌اش را دارد مُهمل می‌گوید. اعتراض کسانی که مشقت مهاجرت (آزادسازی مدرک، ویزا، تافل) چشیده‌اند از طرف دیگر مبین این است که استاد، حافظه تاریخی آپ دیت نشده دارند!
* کاربر دیگری به نام آریا با گلایه شدید اظهارنظر کرد: کسی که حقوق دلاری داره، راه به راه میره آمریکا و میاد هیچ درکی از شرایط زندگی دانشجو نداره.
* اما مهتاب به مواضع جنجالی جناب استاد واکنش متفاوتی نشان داده: کلا تو اون مملکت همه طلبکار و در حال گروکشی هستن، والا ما اگر از امکانات آلمان استفاده کنیم و اینجا مجانی درس بخونیم کسی منت سرمون نمیذاره و برای ادامه‌ی زندگیمون که بخوایم کجا باشیم و چکار کنیم تصمیم نمیگیره!
* خشایار هم با رد نظر پروفسور نوابی می گوید: دوستان توجه کنید تحصیل از مقطع پیش دبستانی توی ایران نه تنها رایگان نیست بلکه مدارسی به اسم تیزهوشان و نمونه دولتی پول های هنگفت میگیرن. جناب استاد لطفا از فاز آمریکایی که داری فاصله بگیر!
به فهرست مهاجرت‌ها نگاه کنیم، شاید تکانی بخوریم!
باور کنید ماجرای مهاجرت نخبگان و اخیرا دانش‌آموزان فرقی با این ندارد. کوچ دادن جوانان به ممالک دیگر هم به این می‌ماند که نیرو‌ها را گردان، گردان بفرستیم برای تقویت جبهه دیگران. کدام عاقلی چنین می‌کند که ما دومین باشیم؟ ضدملی‌ترین جمله این است که هرکس نمی‌تواند چنین و چنان باشد، از ایران برود. به اندازه ادب خانوادگیشان هم کلماتشان تندتر می‌شود!
به این نتیجه نمی‌رسید که بد جوری به خاکی زده‌ایم و راه را اشتباه می‌رویم؟ حتی غبار بلند شده به هوا هم ما را به تأمل وانمی‌دارد که زمین را اشتباه گرفته‌ایم. باید به فریاد، هشدارمان داد که، هیچ عاقلی برای دیگران سرباز تربیت نمی‌کند، ولی ما با سخاوتِ تمام، این کار را انجام می‌دهیم.
بدتر از این «خودفراموشی»، تندگویی‌های بدزبانانی است که خود را مالک همه چیز می‌دانند و دیگران را به کوچ اجباری می‌خوانند.
حرف‌های این جماعت خودپندار گاه مثل سنگ به سر آدم می‌خورد و «آخ» را از جان بلند می‌کند. اینان را اگر فهمی بود سکوت می‌کردند و اگر تعلق خاطری به فردای وطن می‌داشتند جا باز می‌کردند تا فضا برای کار فرزندان نخبه وطن فراهم شود. اما دریغا که نه آن فهم را دارند و نه این تعلق خاطر را.
باری، به تکرار باید گفت؛ هیچ عاقلی برای دشمن سرباز تربیت نمی‌کند. ما، اما با سخاوت تمام این کار را انجام می‌دهیم. به فهرست مهاجرت‌ها نگاه کنیم شاید تکانی بخوریم.
0 دیدگاه