امتزاج مباحث کشاورزی، غذا و تغییرات اقلیمی دستاوردهای( COP28 )

دیگران چه می خوانند:

بخش در اقتصادهای توسعه یافته مانند ایالات متحده سالانه حدود 2 تا 3 درصد رشد کند، نرخ رشد جهانی حتی بالاتر از 5.66 درصد است .نوآوری‌های تکنولوژیکی همچنان محرک اصلی افزایش عملکرد در بخش‌های کشاورزی هستند و بیش از 80 درصد بازدهی حاصل از عملیات ماشین‌آلات یا مکانیزاسیون است. این روند همچنان ادامه خواهد داشت، زیرا کشاورزی هوشمند دارای نرخ رشد قابل توجهی بالاتر از 13 درصد است . مدیریت نحوه ارتباط این فناوری های جدید با سیستم های موجود برای حاشیه سود بخش کشاورزی به طور فزاینده ای مهم است. مقادیر متنابهی از غذای جهانی در زنجیره تامین از بین می‌رود. مثلا، در ایالات متحده، تقریباً 30 تا 40 درصد مواد غذایی هدر می رود. در سطح جهانی، سازمان ملل تخمین می زند که 13 درصد از مواد غذایی تولید شده بین برداشت و خرده فروشی از بین می رود، در حالی که تخمین زده می شود 17 درصد از کل تولید جهانی غذا در خانواده ها، خدمات غذایی و خرده فروشی هدر می رود.” مطالعات دیگر وضعیت تیره‌تری را نشان می‌دهند و تخمین می‌زنند که بین یک سوم و نیم کل مواد غذایی تولید شده در سراسر جهان هدر می‌رود بنابراین این آمارها، نیاز به افزایش سرمایه‌گذاری بیشتر در بخش مدیریت زنجیره تامین کشاورزی را نشان می‌دهد. این زیربخش صنعت با ارزش 0.78 میلیارد دلار در سال 2021 و پیش بینی به 2.1 میلیارد دلار در سال 2031، ممکن است با استفاده حداکثری از کشاورزی موجود، بازده مالی جهانی را بهبود بخشد. این اعداد نشان می دهد که کشاورزی همواره تحت تأثیر اقدامات دولت ها در سراسر جهان بوده است. اما هرگز این امر به اندازه نیمه اول قرن بیستم، زمانی که دو جنگ بزرگ جهانی تولید مواد غذایی را به شدت مختل کرد مشهود نبوده است. کشورهای اروپایی در واکنش به شرایط نابسامان اقتصادی ، تعرفه‌ها و اقدامات دیگری را برای حفاظت از کشاورزی ملی شان اعمال کردند . چنین ابتکاراتی پیامدهای جهانی داشت چنانکه تا اواسط قرن بیستم سازمان های بین المللی مختلفی برای توازن تجارت کشاورزی، نظارت و ارتقای توسعه کشاورزی و رفاه جوامع روستایی تأسیس شدند تا شبکه بین المللی از زنجیره ارزش کشاورزی -غذا را مدیریت کنند. ( COP28 ) بر مشارکت در زنجیره‌های ارزش جهانی (GVCs)، پراکندگی بین‌المللی تولید، تاکید دارد. این منظومه توانست منجر به افزایش اشتغال‌زایی و رشد اقتصادی شود. از این روی ، به منظور به دست آوردن منافع حاصل از مشارکت در زنجیره ارزش، کشورها باید نوع مناسبی از سیاست های تجاری و سرمایه گذاری را اعمال کنند. همه گیری COVID-19 نیاز فوری به درک وابستگی بسیاری از کشورها به تامین کنندگان در سراسر جهان را برجسته کرده است اما باید نقش GVC ها در ارائه رشد، افزایش یکپارچگی منطقه ای و جهانی و مدیریت شوک های خارجی پررنگ تر شود. برخی از کشورهای در حال توسعه به طور کامل انقلاب GVC را در بخش کشاورزی آغاز کرده‌اند، اما هنوز در همسویی GVCها با استراتژی‌های توسعه ملی خود با چالش‌هایی روبرو هستند. دیگران GVC ها را به عنوان بازسازی الگوی هسته در مقابل حاشیه، با مشاغل “خوب” در شمال و مشاغل “بد” در جنوب می دانند. با این حال، حتی بی‌میل‌ترین شکاکان نیز تشخیص می‌دهند که موفقیت کشورهایی مانند چین و هند مبتنی بر GVC نشان‌دهنده افزایش قابل‌توجه در رقابت‌پذیری یک کشور است که می‌تواند با ترکیب هزینه‌های رقابتی تولید با فناوری بالا ارائه شود. استراتژی های صحیح می تواند به کشورهای در حال توسعه کمک کند تا مشارکت خود را در GVC ها به حداکثر برسانند.